امامتی که ادّعایش از جانب امام باقر علیه السلام برای هشام بن عبدالملک غیر قابل تحمل است، امامت به معنای حکومت است؛
و اساسا در اسلام و در اصطلاح قرآن و در اصطلاح حدیث، امام یعنی حاکم.
کسی که زمامدار امور است، در اصطلاح قرآن به او می گویند امام.
در اصطلاح حدیث هم به چنین کسی می گویند امام.
"ائمة یدعون الی النّار"
"و نجعلهم ائمةً و نجعلهم الوارثین"
من می گویم هشام بن عبدالملک آن روز، امام باقر علیه السلام را بهتر از شیعه ی امروز میشناخت؛
او می فهمید که امام باقر علیه السلام در طلب حکومت است، دنبالِ گرفتن قدرت است، دنبال ایجاد یک جامعه ی اسلامی و الهی واقعی است؛
امّا برای شیعه ی امام باقر، امروز این مطلب را باید ثابت کنیم؛ تازه باورش بیاید یا نیاید!
درباره این سایت